Po „Córce generała”
Magdaleny Witkiewicz spodziewałam się wiele. Może dlatego, że natrafiałam na
pozytywne jej oceny na instagramie. Siadałam do niej ze sporym entuzjazmem, a
jednym z powodów był taki, że książka wydana jest w sporej czcionce, co znacznie
przyspiesza moje czytanie. Miałam zatem nadzieję w szybkim tempie nadgonić
kolejną pozycję z tzw. „Hałdy hańby”, (która nieustannie rośnie, ale każdy mól
książkowy doskonale wie, że czytanie a kupowanie książek to dwa rożne nałogi).
Tytułową „Córką” jest
Elise, której ojcem w istocie jest niemiecki generał, niejaki von Hummel. Żyje
ona pod kloszem w pięknej willi w Gdańsku, wierzy ojcu na słowo i chyba nie do
końca odróżnia dobro od zła. Za namową przyjaciela rodziny rozpoczyna studia,
gdzie poznaje Andrzeja, w którym oczywiście się zakochuje. Z wzajemnością. Pech
chce, że Andrzej zaangażowany jest w działalność patriotyczną a związek z córką
niemieckiego generała nie może należeć do najłatwiejszych i z całą pewnością
nie ma przed sobą świetlanej przyszłości. Wkrótce wybucha też wojna, a Andrzej
i Elise zmuszeni są się rozstać.
Fabuła powieści powiela
schemat, jaki ostatnio zalewa rynek wydawniczy. Zakazana miłość po dwóch
stronach barykady w czasach najstraszniejszej z wojen.
Zacznę w takim razie od
minusów, bo aż się opis tego tła ciśnie na usta. Ta najstraszniejsza z wojen
jest tu bardzo spłycona. Owszem, zdarzają się jakieś aresztowania, ale w sumie
bez uszczerbku na zdrowiu przesłuchiwany jest wypuszczany z hitlerowskich
piwnic. Niby pada kilka trupów, ale w zasadzie nie jest to twist, którego byśmy
się nie spodziewali. Mamy oczywiście klasyczny motyw ukrywania Żydów, ale jakoś
nie widać esesmanów na ulicach. Nigdzie nie spadają bomby. Nie ma wzmianki o
Westerplatte, o poddaniu Warszawy, o okupacji.
Szczerze mówiąc ciężko
powiedzieć, co jest najważniejszym motywem w tej książce. Wojny się nie
odczuwa, Gdańsk jest zaledwie tylko kilkoma ulicami a miłość niby jest, ale sami
zainteresowani pozwalają jej odejść. Tytułowa córka znika z kart powieści w
czeluściach III Rzeszy mniej więcej w połowie książki.
Co mnie zaskoczyło to
fakt, że książka jest napisana z kilku różnych perspektyw. Zaczyna się
współcześnie, później opowieść snuta jest przez Elise, Andrzeja a na końcu
przez ich wspólną przyjaciółkę Halinę. Byłam pewna, że Elise będzie narratorką
całej powieści.
Postacie, dość płytko
skonstruowane, też są niestety w tej powieści minusem. Elise jest
nieprawdopodobnie naiwna i aż trudno uwierzyć, że o niczym nie wiedziała i o
niczym nie słyszała, (ale może to po prostu oburzenie Polki, która zna
historię. Kto wie, może niemieckie dziewczyny właśnie w ten sposób
funkcjonowały w tamtych czasach?). Andrzej jest niby bohaterski, ale w sumie to
macha ręką na swoją wielką miłość. I jest też jakiś taki niewiarygodny w swoim
kolejnym uczuciu. Optymistyczna i wiecznie uśmiechnięta Halina, która dość
szybko zbiera się po tragedii, nie pasowała mi jakoś do wojennego tła. Okej,
jestem w stanie uwierzyć, że ludzie wmawiali sobie, że wszystko będzie dobrze,
że wyjdzie słońce, że wojna się skończy, ale cała sytuacja z przeprowadzką w głąb
lasu, gdzie wojna nie dotarła była dla mnie strasznie dziwna. A dla autorki to
było prawdopodobnie ułatwienie, żeby tylko uciec od tematu okrucieństw wojny.
Wprowadzenie jednego patrolu Niemców sprawy niestety nie załatwia. A wzajemne dobre
uczynki w ogóle mnie nie przekonały. Gdzie ta wojna?! Jedynym jasnym punktem
pod kątem postaci w powieści był Józek. Niestety potencjał tego bohatera szybko
został zaprzepaszczony.
Kiedy już połapałam
się, jak skonstruowana jest książka i że wojny tu jak na lekarstwo,
zrozumiałam, że chyba była to próba wpisania się w trwający trend. Teraz chyba
każdy polski pisarz musi mieć na koncie przynajmniej jedną wojenną pozycję.
Na plus, że książkę
szybko się czyta. Nie tylko ze względu na czcionkę, ale i na lekki styl
pisarki. Dwieście stron w jeden dzień, (na 380 stron książki) to dla mnie
całkiem niezły wynik. To powieść dobra na przeczytanie, kiedy chce się sięgnąć
po coś niewymagającego. Przykre w sumie pisać, że książka rozgrywająca się w
trakcie II wojny jest niewymagająca, ale tak jest w istocie. Jeśli siedzicie
właśnie na urlopie to idealna pozycja, żeby spędzić z nią czas. Jeśli szukacie
lektury, która w jakiś sposób przybliży Wam ten potężny konflikt, lepiej
poszukajcie czegoś innego. Czytadło. Tylko tyle. I w sumie aż tyle, bo i
czytadła są potrzebne, np. po ciężkim tygodniu. Ja ją czytałam w bujanym
fotelu, kiedy na zewnątrz panowała
piękna letnia ulewa i książka spełniła swoje zadanie.
I tylko ta nieszczęsna
cyklamenowa sukienka, (nazwanie koloru zwyczajnie niczego by książce nie ujęło)
i Andrzej, który pamiętał przede wszystkim „wydatny biust” ukochanej trochę
mnie dobiło ;)
Ocena: 5/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz